Cisza. Cisza tak wielka, że głośna. Ona była najokrutniejsza. Nie świadomość, że w którąkolwiek stronę spojrzysz zobaczysz to samo. Nie półciemna barwa nieba, które nie mogło zdecydować się czy jest nocą czy dniem. Nie brak czegokolwiek, co żyło w zasięgu wzroku. Nawet nie obecność wielkich dziur z których ulatniał się fioletowy, trujący dym spalającego się otnatu. Cisza była tym, co niemal przygniatało swoim ciężarem do twardego, nierównego podłoża. A wśród tej gęstej, przytłaczającej ciszy, delikatny dźwięk, dyszącego z braku siły, łkającego z braku nadziei człowieka. Chciał podnieść wzrok w stronę horyzontu, ale wiedział że jedynym co zobaczy to niebo, w niewidoczny sposób przechodzące w ląd. Powierzchnia zlewała się z nieboskłonem. Pustynia. Pustynia pokryta w całości drobnymi kamieniami.

Bezsilnie osunął się na ziemię. Czy był sens dalej iść? Jego koń padł dwa dni temu; szanse na przejście pustyni były drastycznie niewielkie. Pustym wzrokiem spoglądał na ziemię pokrytą kamieniami, gdy jego uwagę przykuł jeden z większych, leżący na wyciągnięcie ręki. Na jego powierzchni były wyryte jakieś symbole. Chwycił go i znalazł inskrypcję w języku, którego nikt już nie pamiętał. Ale on znał ten pradawny alfabet. Było tam napisane "Broadway Street 3346". Delikatnie, jakby w obawie przed zniszczeniem tego reliktu, palcem wodził po kształtach liter.

​

Dotarł do celu. Teraz musi już tylko znaleźć to, po co przybył.