na początku wszystkiego żyły jedynie trzy istoty. Lybova, która jest Miłością, Hnivar, który jest Nienawiścią i Walyier, który jest Budowniczym. Byli oni w Morzu Choranyi, miejscu pełnym chaosu i ciemności. W czerni jego wód mieszały się Miłość i Nienawiść i Rozum. Nieskończone morze było jedynym co mogło istnieć. Nie było ni światła, ni gór, ni żywych stworzeń, a jedynie ta trójka unosiła się w ciemności.

 

Walyier jednak, jako jedyny posiadając władzę nad formą i kształtem i właściwością, zechciał aby coś więcej istniało, obok nich. Rozciągnął więc swoje ramiona na krańce bezkresnego morza i schwycił ciemne wody. Dziewięćdziesiąt dni trzymał je i ściskał tak, że stały się gęste, więc ściskał dalej i ulepił z nich miękką, czarną glebę. Z niej uformował on całą ziemię. Z początku, gdy ziemia była tylko czarnym polem, nie wyglądała pięknie, ale niedługo wyrosły na niej rośliny, łąki a wkrótce całe lasy. Walyier ulepił zwierzęta by w nich żyły. Te, które jedzą rośliny i te, które jedzą inne zwierzęta. Sięgnął do głębin ziemi i wyciągnął z nich twarde skały i uformował góry, które wkrótce wytrysnęły źródlaną wodą, napełniając rzeki i morza. Ziemia rozkwitała wszelkim pięknem tak, ja chciał Walyier, Budowniczy.

 

Widząc jej życiodajne właściwości, Lybova i Hnivar pomyśleli, że stworzą podobne do siebie istoty, które zapełniłyby ziemię. I tak zaroiła się ona od wszelkiego rodzaju duchów, dobrych i złych. Duchy jednak były inne niż to, co uformował Walyier, bowiem świat w którym żyły był cielesny, a one nie. Walyierowi się to nie spodobało, bowiem ciało i duch nie powinny żyć wspólnie. Spróbował więc oddzielić świat duchowy od świata cielesnego, jednak Lybova i Hnivar mu nie pozwalali, a byli oni bardzo potężni.

 

Wielki Budowniczy przemówił więc do nich tymi słowy: „Niechaj wszystko co na Ziemi, będzie oddzielone, a sama Ziemia – jedna. Będą żyły więc światy oba, nic o sobie nie wiedząc. Ziemia jednak, będzie dominium jednego i drugiego, czuć więc będą swoją obecność przez Ziemię z której oba wyrosły i wydają owoc swój”. Lybova i Hnivar jednak nie chciały przystać na to, one bowiem nie rozumem, a uczuciem świat postrzegają. Chciały więc więcej czegoś, co czyniłoby świat cielesny, bardziej duchowy, a duchowy, bardziej cielesny.

 

Postanowili więc we trójkę stworzyć nową istotę, którą nazwali Patrynij, Człowiek. Miał on bowiem trzy dusze. Duszę Miłości, opiekuńczą, Duszę Nienawiści, okrutną, oraz Duszę Rozumu, by rozsądzała między nimi. Sam Walyier włożył swoją moc tworzenia, swoją mądrość w człowieka. Wielką bowiem odpowiedzialność włożyli na jego barki. Każdy z nas, jest drogą, przez którą duchy dobre i złe wchodzą na ten świat. Im więcej zła czynimy, tym więcej duchów złych wypełnia świat, w tym większym okrucieństwie się pogrąża. Im więcej dobra czynimy, tym więcej duchów dobrych wypełnia świat, tym większą tętni radością. Ziemia pełna dobry duchów, wydaje błogosławieństwo plonów. Z Ziemi pełnej złych duchów, wypływają zatrute źródła. Ziemia jednak jest dominium tak duchów jak i ludzi.

​

Co w przypadku wojen, buntów ludności a nawet zwykłego wyroku sądowego? Gdzie pojawia się szara strefa w etyce, pojawiają się kapłani. To oni orzekają co było dobre a co złe. Generalna doktryna jest taka, że dusze nienawiści i miłości mogą się nawzajem pobudzać. Na przykład gdy do twojej dziewczyny doczepia się jakiś "przyjaciel", czujesz zazdrość, czyli uczucie pochodzące od nienawiści, ale z powodu twojej miłości. Teraz pytanie brzmi: jaki wyniknie z tego uczynek. Czy poddasz się złu, czy pozostaniesz dobrym. Podobne rozkminy, tylko bardziej skomplikowane, rozwiązują kapłani, więc jak możesz się domyślić, w skali kraju czy cesarstwa, to kapłan będzie trzymał w ryzach władców, mogąc orzec co tylko chce na ich korzyść lub niekorzyść. Dzięki temu otrzymałem duże możliwości zarysowania synergii władz świeckiej i duchowej.