1. W niektórych regionach mówi się o tym że sny śnione przez zmarłego to wszystkie złe i dobre wydarzenia z jego życia. W zależności od tego jak żył, odczuwa te same emocje na nowo, tylko zwielokrotnione. W regionach o silnym dyskursie mistycznym mówi się o duchowym świecie istot które odczuwają silnej niż ludzie emocje takie jak szczęście, miłość, dumę, ale i nienawiść, zazdrość i wstyd. Człowiek we śnie odczuwa swoje życie takim, jakim odczuwają je te istoty, więc za życia musi starać się żyć dobrze i odczuwać więcej miłości a mniej nienawiści.
2. Są regiony które inkorporują patryzm do wierzeń animistycznych, opowiadając mity o bożkach które doprowadziły zmarłych do śnienia, w różnych wersjach pojawiają się też historie o tym co się działo ze zmarłymi wcześniej. Niektórzy nawet dopuszczają opcję uwolnienia się pośmiertnie ze śnienia i świadome życie pozagrobowe w raju. Inni idą dalej, twierdząc że wszystkich czeka kiedyś przebudzenie, pod warunkiem że pamięć o nich dotrwa wystarczająco długo.
3. Pewne nurty uważają że o długości snu człowieka decyduje to, jak sam pamiętał o własnych przodkach. Im dalej brniemy w tego typu myślenie tym więcej mistycznej mocy pamięci widzimy.
4. Toczy się dyskusja o to ile potrzeba by pamiętać człowieka. Niektórzy uważają że wystarczy tylko imię. Nazywa się ich Tytularnikami dlatego że mają zwyczaj pisania na wszystkim swoich imion i nazwisk ze wszystkimi swoimi tytułami. na drugim końcu są Znajomici uważający za konieczne poznanie zmarłego człowieka na tyle dobrze (z opowieści) by minimalnie tylko różnić się od tych, którzy faktycznie go znali za życia.
5. W pewnych doktrynach przewija się motyw, że treścią snów jest tak naprawdę samo wspominanie. Zmarły słyszy to, jak ludzie o nim mówią. Tym, którzy wspominają ich często, zmarły wysyła mistyczne błogosławieństwo. Niektórzy dochodzą do ekstremum, mówiąc o opiekuńczej mocy Przodków dla tych, którzy o nich pamiętają.
6. W pewnych regionach Patriazm został usystematyzowany, a u niektórych włączony synkretycznie jako aspekt religii państwowej. W odizolowanej Scydii, Republika Sinarsalii posiada system religijny z prawdziwego zdarzenia, w którym dwunastoletnie Kapłanki Życia muszą poślubić (choć w Sinarsalii najwcześniejszy wiek ślubu to 15 lat) Kapłanów Przodków. Ma to wymiar mistyczny - według wierzeń ma zapewnić płodność i połączenie dzięki któremu przodkowie mogą błogosławić przyszłemu życiu. Od Patriazmu wziął swoje imię Patriar - najwyższy kapłan w Sinarsalii, posiadający niemal despotyczną władzę. Ma on pewien rodzaj duchowego połączenia Przodków, którzy przekazują mu mądrość.
7. Przekazywanie mądrości przez przodków Sinarsalia przejęła od wierzeń które rozwinęły się u społeczności Brusalów która przejęła ją od innych, niewielkich kultur. Jest to doktryna głosząca pogląd że w swoim wieczystym śnie zmarły przeżywa wielokrotnie swoje życie, ucząc się z tych doświadczeń na nowo. Widząc całą swoją historię wciąż i wciąż, nabiera lepszego zrozumienia. Gdy jest wspominany, osoba która go wspomina nie tylko mu pomaga ale i sama nabiera mądrości i zrozumienia. Niektórzy uważają że także w sensie bardzo mistycznym - pamięć jest kanałem przez który płynie mądrość przodków.