Pierwsze osady w okolicach rzek Tin i Temen istniały już Ciemnym Wieku. Pierwszymi miastami były Hakanashi, Kane i Ume. W późniejszym okresie Nitodamczycy dokonali ekspansji na południe, przejmując większość Równiny Yunaka. Wieści z północy, gdzie państwo założone przez Versmaka I Potężnego, Vesmakia, rozrastało się intensywnie, sprawiły że okalna szlachta skierowała ekspansję terytorialną na północ, starając się nie przepuścić osadników przez Góry Khaerga. To właśnie ten łańcuch górski stał się naturalną granicą między Vesmakią a Nitodamem. 

​

Wówczas jeszcze kraj rządzony był przez oligarchów, najbogatszą szlachtę, która nie wchodziła sobie w drogę i trzymała się razem w konfliktach z plemionami Wolszoian na południu i Vesmakian na północy. Wtedy doszło do konfliktu z jednym z księstw Vesmakii 0 Velirią. Postanowili oni przejąć władzę nad wszystkimi brzegami Morza Nitupsar oraz przedostać się do Morza Nitup na zachodzie. To dawałoby im potężne możliwości geopolityczne i handlowe. Veliria, od początku trudniąca się rybołóstwem i handlem morskim posiadała sporą flotę, którą szybko dostosowano do warunków wojennych. Planem było wpłynąć ich licznymi statkami o niskiej wyporności na szerokie rzeki centrum Nitodamu. Pierwsze rajdy na ludność się udały a najważniejsze miasto - Hakanashi - zostało spalone. Wtedy to jeden z oligarchów oddał dowództwo oddziałami chłopskimi pod Temeną pewnemu młodemu szlachcicowi imieniem Dargan. Wówczas Nitodam stał przedpoważnym problemem. Rzeki Swayaka i Men były połączone mimo że należały do zupełnie innego zlewiska. Przez ten korytarz Velirczycy mogli przepłynąć przez cały Nitodam, aż do wielkiego jeziora na wschodzie. Dargan zamiast bronić im dostępu, postanowił zastawić zasadzkę. Trasa rzekami Sawa-Yaka-Men-Temen była jedyną po której mogły poruszać się łodzie Velirczyków. Dargan zarządził ewakuację miasta Ikubaku, Temea, Eki Atue, Ara, Temarino, Ume. Było to wielkie przedsięwzięcie, ale zastosowana taktyka spalonej ziemi ciągnęła Velirczyków i ich flotę coraz głębiej. Bieg rzeki Yaku był pułapką. Po kolei cała wielka flota ochoczo wpływała do kraju który - jak się wydaje - poddał się. Wtedy właśnie Dargan zarządził zatamowanie ujście Sawy, Tinu i Menu. Woda z tam rozlała się po lokalnych regionach, żaden ze statków nie był w stanie wpłynąć na rzeki, gdyż tamy były bronione przez licznych łuczników. Tin i Temen rozlały się w szerokie i płytkie delty. Flota Velirii była uwięziona na rzekach, niesiona nurtem z dala od możliwości odwrotu. Wiele z nich zacumowało na brzegach, gdzie załogi porzucały swoje statki szukając żywności na opusztoszałych terytoriach, w pustych miastach. Reszta statków płynęła z prądem aż ugrzęźli na mieliźnie rozlanego Temenu. Niektóre tamy puszczały i ta resztka statków wpłynęła ostatecznie na jezioro, gdzie zostali zaatakowani przez liczne łodzie rybackie Nitodamu. Reszta wojska Velirii ruszyła do jedynego miasta które pozostawało dobrym celem - Kiahory. Tam Nitodamczycy stawili opór i rozegrała się pierwsza w historii Nitodamu, faktyczna bitwa. Velirczycy zostali rozgromieni przez Nitodam pod dowództwem Dargana. 

​

Od tego czasu Nitodamczycy nieustannie stawiają tamy na swoich rzekach, pozwalając im wylewać na swoje pola uprawne. Rozwinęła się technologia irygacji, która intensywnie używana, daje wysokie rezultaty w uprawach. 

​

Gdy Nitodam obronił się i nie pozwolił Velirczykom wpływać w swoje rzeki, pozostało jeszcze odbić wyspę w pobliżu ujścia Tinu i Sawy. Tam Dargan - kochany przez lud - wymógł na szlachcie przyznanie mu władzy królewskiej. Na wyspie,w miejscu dawnej bazy wojskowej Velirii - zbudowano nową stolicę którą nazwano na cześć miasta pod którym Nitodam odniósł swoje pierwsze zwycięstwo - Kiahora. Teraz w kraju jest Kiahora Mała/Stara i Kiahora Wielka/Nowa.