Jako dowódca wojskowy był bardzo kontrowersyjną figurą publiczną. Wyraźnie i odważnie krytykował obecny ustrój w którym jest miejsce na prawa tak głupie jak "bunt obywatelski". Prawo to polegało na tym, że jeśli jakiejś grupie miast się coś nie podoba, może zawiązać pokojowy bunt z sankcjami gospodarczymi (niepłacenie podatków, blokady portów) aż do czasu pobuwnego załatwienia sprawy przez rząd. Niestety prawo było źle skonstruowane i liczne "bunty obywatelskie" zarządzane przez lokalne grupy interesów utrudniały przepnięcie jakichkolwiek pilnych zarządzeń.

​

A takich zarządzeń było wiele. W poprzednich pokoleniach Sinarsalia przegrała wojny o niepodległość z niewielkimi państewkami a państwo Geobenii, będące od dawien dawna w unii z Sinarsalią odłączyło się, zamiast tego dołączając do Konfederacji Ecluckiej czyli grupy niewielkich księstw która gwarantowała wolność gospodarczą, wspólne deale i ochronę. 

I wszystko to nie byłoby takie straszne, ale Sinarsalia w ten sposób straciła dostęp do surowców naturalnych takich jak rudy żelaza, świetne Geobeckie kamieniołomy i złoża rimmanium. Więc kraj się rozpadał.

​

[Slajdy 0-5]
Widzący to Aleksander wykorzystał wszystkie swoje wpływy do przeforsowania w parlamencie decyzji o wojnie z Konfederacją Eclucką. I tutaj Aleks zaczął błyszczeć. W niezwykle szybkim tempie zaczął agresywnie zdobywać terytoria wcześniej stracone, rzucił na kolana Geobenię i zmusił do ponownego wejścia w unię, strategicznie niszcząc ich szlaki handlowe do terenów urodzajnych i uzależniając od dostaw żywności z Sinarsalii. 

Warto nadmienić że Aleksander był nie tylko urodzonym strategiem ale i wojownikiem i liderem. Sam brał udział w bitwach i osobiści prowadził oddziały uderzeniowe. Jego żołnierze szanowali go za to jak on szanował ich. Mądrze dysponował swoimi siłami, nie ruszał nigdy całym swoim wojskiem. Osobiście doglądał prac obozowych, miał nawet zwyczaj jeść ze swoimi ludźmi. Aleksander był po prostu sprytny, równy gość. Jego żołnierze widzieli w nim wzór prawdziwego lidera.

[Slajdy 6-7]
Gdy Konfereracja zawiesiła tymczasowo swoje działania, Aleksander wiedział że niedługo już pożyją, zwłaszcza że rozniósł ich geopolitycznie. Postanowił skupić się na odzyskaniu innych ziem. Jednak nagle, w jednej z prowincji założono bunt obywatelski mający na celu zakończenie wojen. Aleksander był całkiem niedaleko nich więc postanowił zrobić coś zupełnie niespodziewanego. Powołując się na prawo którego nie dawała mi ani ustawa o buntach, ani parlament, brutalnie spacyfikował sprzeciw. Zanim parlament zdążył zainterweniować zorientowali się że Aleksander nie posłucha. Wiedzieli co się szykuje. ch śmiały dowódca zaczął zbierać wojska. Wracał do stolicy.

[Slajd 8]
Szturm na stolicę zamienił się w epicką bitwę między zwolennikami władzy silnego lidera a demokracji. Dzięki świetnej dywersji siłom Aleksandra udało się zająć miasto i oficjalnie przeprowadzić zamach stanu. Osobiście koronował się tymi samymi insygniami co jego pradziadek, Tomasz, obecny rząd rozwiązał ale, zaoferował amnestię w zamian za przysięgę poddaństwa.

Wojna domowa trwała jeszcze jakiś czas, ale siły Aleksandra roznosiły republikańskie. Ostatecznie zawarto pokój i na terenie jednej z prowincji utworzono Terytorium Republikańskie, które było zależne od Królestwa pod względem politycznym, dyplomatycznym i płaciło specjalne daniny. Jedyną wojnością było niewtrącanie się króla w sprawy wewnętrzne. To było skazane na niepowodzenie.

PIERWSZE POWSTANIE
Wybuchło Pierwsze Powstanie Republikańskie w którym siły rewolucjonistów zajęły naprawdę spore terytoria, ale na bardzo krótko. Aleksander rozniósł ich dość szybko.

JEDNAKOWOŻ, określenie zmiany ustroju monarchię i obranie Aleksandra monarchą było dalekie od ideału. Choć był on fenomenalnym dowódcą i liderem, żaden z niego zarządca. Niestanne wojny i wojenki doprowadzały do kryzysów. Kupcy zaczęli omijać Sinarsalię. Do tego ciągle zwiększane podatki na armię męczenie ludności nieustannym konfliktem osłabiały morale.

DRUGIE POWSTANIE
Wznieciono więc Drugie Powstanie Republikańskie. Było ono śmiesznie małe, ledwo zorganizowani republikanie zostali nie tyle rozgromieni co wręcz rozpędzeni. 

TRZECIE POWSTANIE
Gdy wybuchało Trzecie Powstanie, Sinarsalia była kolosem na glinianych nogach. Tak po prawdzie, to Powstanie owo było wynikiem jednego z kilku większych spisków i planów przewrotów. Początkowo Aleksander ruszył na północ, skąd dobiegały wiadomości o rewolcie, podczas jego podróży rewolucjoniści zdekonspirowali się we wschodniej części kraju i wypuścili szturm na dwa największe miasta, w tym stolicę. Toczyły się bitwy w całym kraju, ale polegały głównie na braterskich walkach zbuntowanych wojsk przeciwko rojalistom. Gdy Aleksander usłyszał o burzy w całym kraju, zawrócił i zaorał każdą armię którą spotkał po drodze. Postanowił jednak że zanim odbije stolicę,upora się z centrum powstania. Każda kolejna bitwa wydawała się coraz łatwiejsza. Podejrzanie łatwiejsza. Na Aleksandera bowiem już czekała wypoczęta, większa i niespodziewana armia Norsenii. Okazało się że powstańcy ubili interes z Norsenią. Właściwie to sprzedali im niemal całą wschodnią część kraju w zamian za pokonanie Aleksandra. I tak się stało. Król stracił niemal całe wojsko i razem ze swoim zaufanym Marszałkiem i strzępami armii zawrócił. Dane mu było stoczyć jeszcze jedną bitwę. Zjednoczone siły rewolucjonistów starły się z nim i... Aleksander ich wymanewrował. Jego pozostałe dzielne, elitarne wojsko weteranów, zmęczone, poranione, głodne, stawiło ostatni honorowy opór dzięki któremu król i jego straż przyboczna oraz Marszałek, mogli uciec na północ, gdzie zaokrętowali się i wypłynęli do Winderlandii. Obecnie królestwo było w unii personalnej z Gvaną, ale rządzący krajami Janiwal VIII Silny był nie tylko krewnym Aleksandra, ale i siostrzeńcem jego mentora, króla Gaertha.

​

Tamtego dnia upadły król był pewien że wróci z posiłkami i odzyska koronę, ale ciągnące się od miesięcy dolegliwości zamieniły się w chorobę która przykuła go do łóżka. Republika nigdy go nie detronizowała, dlatego że oficjalnie uznali jego rządy jako nielegalną dyktaturę. Dzień ucieczki Aleksandra uznano za Święto Narodowe. Szlachta użyła też okazji do pozbycia się całej dynastii Badynów z kraju, oficjalnie po to, by uniknąć kolejnych pretendentów. Tak więk brat Aleksandra, Łukasz dostał ultimatum - opuści kraj dobrowolnie lub zginie. Brat króla, który nigdy nie popierał jego przewrotu i był wściekły na Aleksandra musiał teraz zabrać swoją żonę, syna i służbę wraz z majątkiem który dało się unieść i wyjechać. Udali się do sąsiedniej Gvany, gdzie wkupili się w łaski tamtejszego dworu. W końcu Łukasz był synem Calisty Lemaire, córki zmarłego jakiś czas temu króla i kuzynem obecnego króla, Janiwala VIII Silnego. 

Zaś Aleksander resztę swojego życia spędził dopilnowując trzech spraw:
1. Swojej żony, Canarii
2. Swojego syna, Gustawa
3. Swojej książki "Instrukcja tańca na polu bitwy. Rzecz o strategii i taktyce."

To ostatnie dzieło będzie szczególnie słynne, nawet stanie się jednym z najważniejszych dzieł z których Scydia zasłynie. Dowódcy z całego świata będą zgłębiać tajniki strategii Aleksandra, nawet samo Aurum Fratrum zwróci na nią uwagę.