Wiele lat temu, na początku czasów, gdy jeszcze Versmak Potężny chodził po ziemi, Upadli, podniebne nieprzeniknione istoty, daleko większe niż ludzie, nie mogący jednak ludziom szkodzić, powołali przeciw wielkiemu Versmakowi konklawe. Ulepili oni swoimi rękoma cztery postaci i tchnęli swoje moce w nich. Stali się ci Khaergami, potężnymi i okrutnymi istotami, na pół z ciała, ludzkiego, na wpół ze zwierzącego. Każdy Khaerg władał innym zwierzęciem.

 

Był Khaerg Vulthurów. Jego pazury i kły były wykute ze stali, a jego ryk zatrważał serca bohaterów. Miał postawe olbrzyma z głową vulthura, pokrywała go sierść. Nazwany został Vraahaem Dzikim

 

Był Khaerg Thurów. Jego skóra była jak kamień, nie raniła go żadna broń, jego siła powalała góry. Miał postać ni to thura ni to człowieka, biegł pochylony, wspierając wielkie ciało rękoma. Był to Dgaam Srogi.

 

Był Khaerg Vulvów. Wycie jego było zwiastunem rychłej śmierci. Cichy morderca, który chwytał najuważniejszych zwiadowców i zabijał zanim jeszcze wiedzieli. Miał ciało niagiego człowieka, z nogami vulva i głową vulva. Przez jego plecy przechodził twardy jak kamień grzebień. On był zwany Enomem Szybkim.

 

Był i Khaerg Yunaków i Koni. Tętent jego kopyt zwiastował zniszczenie. Pod nimi miasta runęły jak wsie a zamki jak chatki z gówna. Miał postawę młodzieńca, a zamiast nóg ciało yunaka. Jako jedyny miał ludzką twarz i ludzki głos, a jego głos brzmiał jak grzmot. On jest Milan Rączy.

 

Ci czterej, na rozkaz Upadłych, ruszyli na Versmaka, na jego wojska, na jego rodzinę, na jego lud i na wszystkich ludzi. Za sobą prowadzili armie bestii. Następne czasy były znaczone śmiercią i terrorem. Vraaha Dziki pustoszył wioski i miasta, prowadząc swoje Vulthury. Żywił się on strachem ludzkim. Im bardziej się go bano, tym silniejszy się stawał. Dgaam Srogi i jego thury burzyły mury miast, a zamki obracały w perzynę. Zyskiwał siłę zawsze gdy doznał niecelnego uderzenia. Za każdym razem gdy żołnierz uderzył go bez przemyślunku, jedynie go wzmacniał. Enom Szybki czaił się na nieuważnych przechodniów w krzakach, lasach i wysokich trawach, a podróżni złapani przez jego vulvy już nigdy nie byli widziani żywcem. Lecz najgorszą szkodę czynił Milan Rączy. Nosił on miano Chaosu, Wściekłości, Niezgody. Przybywał on ze swoimi Yunakami i końmi by tratować i niszczyć owoc pracy ludzkiej, ale poza tym, zabierał im… Miłość. Gdy przechodził, żywił się miłością ludzi, odbierając ją im. Tak rozgorzały walki między ludźmi w tych najgorszych czasach. Nie tylko więc ginęli od bestii ale i od własnych mieczy. Milan Rączy odbierał ludziom ostatnie co im zostało – miłość wzajemną.

 

Wszystko zmieniło się gdy Versmak sam przybył by walczyć. Ze swoim Mieczem stanął w szranki z najgroźniejszym z Khaergów – Vraahaem. Nie czuł strachu, nie ugiął swojej woli, więc odebrał siłę wielkiemu Khaergowi Vulthurów. Odciął mu jedną z rąk i rozciął pierś, i byłby go zabił, ale Vraaha uciekł skulony, unikając śmierci.

 

W tym czasie Milan Rączy zaczął zmieniać swoje serce. Nie mógł dłużej znieść odbierania ludziom miłości którą czuł. Uwolnił serca ludzkie z uścisku jaki na nich trzymał i pocwałował do Versmaka by się z nim sprzymierzyć. Versmak przyjął pomoc Milana i wkrótce przeciw bestiom stanęła armia wojowników Versmaka, yunaków i koni Milana. Jednak nie mogły one uczynić większej szkody Vulthurom, Thurom, Vulvom. Tak więc Versmak wpadł na pomysł - Khaerg pozwolił mu wsadzić na swoje konie żołnierzy i tak oto powstała konnica Versmaka. Yunaki rozdeptywały volvy, piechurzy obalali Thury, jego wojownicy na koniach dokonywali rzezi wśród Vulthurów. Pierwszy raz, gdy ludzie zasiedli na koniach, miało to miejsce w miejscu w którym teraz jest miasto Dhara. O ile Milan zmusił konie do noszenia wierzchowców, nie zmusił Yunaków. Tamtego dnia żaden jeździec nie usiadł na Yunaku, Versmak rzekł więc: Niech zatem przeklęte będzie to zwierzę, niech żaden człowiek nie nim nigdy nie usiądzie. Milan zapieczętował więc przyjaźń między człowiekiem a koniem i nienawiść między człowiekiem a yunakiem. Yunaki musiały słuchać tego, który miał nad nimi władzę, ale wtedy utworzyła się zawiść między ludźmi a Yunakami na zawsze.

 

Milan wiedział że to on musi położyć kres swoim braciom, Khaergom. Dlatego chciał ruszyć na ich spotkanie. Versmak jednak rzekł do niego: Poczekaj, jeśli pójdziesz sam, zginiesz. Daj mi ruszyć z tobą.

Ten zaś odrzekł: Nie jest to rzecz człowieka, walczyć z Khaergami. Co więcej, gdy zginiesz, lud ludzki pogrąży się w ciemności i rozpaczy. Ja ich nie poprowadzę. To ciebie darzą miłością.

Versmak zaś odpowiadając rzekł: Więc pozwól mi chociaż nauczyć cię walczyć bronią ludzką.

Jako że Milan posiadał ciało młodzieńca a zamiast nóg ciało yunaka, mógł dzierżyć broń ludzką. Nauczył się więc jak trzymać i używać mieczy, włóczni i łuków. Nie było bowiem ponad Versmaka nauczyciela. Milan poznał jak walczyć i dostał na swe ciało ludzkie ubranie i zbroję. Dopiero wtedy ruszył walczyć za lud ludzki. Gdy spotkał się z Khaergami, wyglądał niemal jak ludzki jeździec. W wielkiej walce zginęło wszystkich czterech Khaergów, a Milan konając, dobijał ostatniego – Dgaama Srogiego.

 

Gdy Khaergowie zginęli, bestie straciły władców. Wycofały się do lasów, na stepy i nad wybrzeża, zachowując się jak każde inne zwierzę. Vulthury zaczęły polować na wędrowne bawoły. Vulvy mieszały się z wilkami, Thury spędzały się na łąkach, jedynie Yunaki, gdy straciły władcę, zerwały się i ruszyły przeciw ludziom. Po dziś dzień przemierzają stepy, lecz gdy zobaczą człowieka, nienawiść i gwałtowność w nich wzbiera tak, że chcą zabić wszystko co widzą. Jednak konie zostały z ludźmi, gdyż nie rozkaz ich pana nimi kierował, a miłość która połączyła je z człowiekiem. Konie uratowały ludzi przed Yunakami, niosące ich na swoich grzbietach.

 

Zaś w Dharze powstały pierwsze stajnie i zagrody na koni. Konnica już zawsze była dumą i potęgą rodzącego się właśnie narodu... Rothaar