Według Unzurystów, pierwsze było Hauhs – Istnienie. Było one nieosobowe i nie miało cech, ale miało dwa porządki – jeden życia (Roda) i drugi śmierci (Zagn). Życie jest wolnością, lecz śmierć jest zniewoleniem. Poza istnieniem były także Sipeny – uosobienie wierności i czystości. Rzec można, muzy, które zainspirowały świat. Sipeny kiedyś, tchnęły swoją moc w Hauhs. Istnienie więc wybuchło, w swoich dwóch porządkach – Śmierci i Życiu. Tam, gdzie istnienie było w porządku Zagn – zostało uwięzione, jako materia. Tam gdzie było w porządku Roda – zostało uwolnione i stworzyło duszę. Jednak pozostając w jedności, Istnienie zaczęło się mieszać. Dwa porządki się scalały. Jednak w materii uwięzione zostały, wcześniej nieznane, duchy. Byli to Droszógowie. Żywioły. Było ich pięciu. Każdy coraz bardziej przez porządek Życia natchniony. Barstuk był żywiołem skał, i czystą materią, nie było w nim życia, a jedynie śmierć. Ergilzon był żywiołem ziemi. Mornisz był wodą. Perguum wiatrem a Welez mieszkał w żywiole natury. Ten ostatni, najbardziej zbliżony do Sipen najbardziej uduchowiony. Jednak Droszógowie nie byli istotami szlachetnymi. Pozostając w Zagn, Porządku Śmierci, były wcieleniem zdrady i walkę niestanną toczą ze sobą. Skały piętrzą góry i zrzucają lawiny. Ziemia zakrywa skały i chowa je w głębokości. Woda spływa na ziemię i ją żłobi według swojej woli. Wiatr targa wodami i walczy z deszczem. Natura zaś, korzystając ze swoich przeciwników, króluje ponad nimi, czym doprowadza resztę do furii. Każdy z Droszógów jest wcieleniem zdrady i wojny. Także i Welez, choć jest on bliski bardzo w cechach do Sipen. Podpatrzył on kiedyś co owe muzy robiły i zrozumiał, że czyniły one nową istotę.

​

Sipeny wzięły nieco skały i uczyniły mocne kości i zęby. Wzięły ziemię i ulepiły z niej ciało. Napełniły je uduchowioną wodą, jaką jest krew. W nozdrza tchnęły wiatr i zawołały Weleza, by ten dał ich stworzeniu wzrostu, jak drzewu, aby rosło i owoc własny wydało, inny niż cokolwiek co było wcześniej. Nadały mu również duszę, która wyrosła z Roda, Porządku Życia. Tak oto stworzyły wcielenie samego istnienia, człowieka. Welez widząc stworzenie Sipen, zaczął tworzyć własne, by pomogły jego żywiołowi zwyciężyć nad jego braćmi. Pomiędzy szalejące Żywioły, został wprowadzony cżłowiek. Musiał uciekać przed ogniem spod gruntu, skąd rozgrzane skały rzucane były w niego przez Barstuka. Ergilzon grzmiał, trzęsąc ziemią pod ludzkimi nogami. Mornisz wciągał go w swoje odmęty, gdzie nieubłagana toń zatrzymywała trupy. Perguum zrywał mu dach nad głową w wielkich burzach, starając się go zmiażdżyć. Cała natura, wściekła na człowieka za jego perfekcję, zwróciła się przeciw niemu. A jednak, będąc wcieleniem Istnienia, człowiek zapanował nad okrucieństwem żywiołów. Ze skał budował domy, ziemię uprawiał by jeść z jej owocu, wodę pił, do pracy zaciągnął wiatr, stawiając żagle i młyny. Naturę także czynił sobie poddaną. Wszystkie żywioły świata żyły w nim, wraz z całą zdradą jaką w sobie miały, podobnie jak dusza i wolność, z całą wiernością, muz tego stworzenia, Sipen. Tak oto człowiek uczynił sobie ziemię poddaną.