Po Wieku Wielkiego Zmierzchu i po żółtej gorączce, niewielu się ostało na świecie. Według okrutników, których imienia nawet wymawiać nie będę, lecz przyznać im rację muszę, było to około roku 130 po Kataklizmie, kiedy Wolszoię stanowiły zaledwie trzy grody, których imiona dziś zostały zapomniane, jednak wokół nich zbudowano Mudrost, Sornieck i Cereigrad. Krążyła wówczas wśród nich legenda o niejakim Vladzie, synu Drugiego Słońca, które pojawiło się na chwilę w dalekiej przeszłości. Podobno jego twarz była jak słońce w porze światła, jego skóra jak skóra thura. Legendy o nim mówią jak sam pokonał stado kargulców, złamał kark thura, a na piesi nosił naszyjnik z zębów vulthura. Jego skóra była twarda, więc nie potrzebował zbroi. Na nagiej piersi nie nosił więc nic. Bez nawet strzępu koszuli ni wstydu, ujeżdżał swojego bojowego niedźwiedzia. Vlad nie był człowiekiem którego obowiązywały jakiekolwiek granice.

​

Jest to rzecz jasna, baśń, nic więcej, przytaczam ją jednak z przemyślunkiem, bowiem imię Vlada, jak wies, dziś przyjmuje za pierwsze imię każdy Cesarz, tak więc imię stało się dziś właściwie wyłącznie tytułem cesarskim. Co faktycznie wiemy jednak, to to, że Wolszoią rządzili, około roku 130 władcy dziś nazwani Trzema Bojarami. Ich imiona były Aleksander, Sarkavos i Vasyl. Nie wiemy czy rządzi jeden po drugim, czy razem, ani gdzie rządzili, ale wiemy że zapomnieni zostali i oni i ich potomkowie. Najpewniej rządzili oni trzema grodami Wolszoi, każdy swoim i ustawicznie ze sobą walczyli. Pierwsze faktyczne informacje znaleźć możemy po roku około 140, gdy władzę przejął w jednym z grodów niejaki Cerei, który mianował się królem Wolszoi i przyjął imię Vlad Cerei, by niejako pominąć dziedzictwo Trzech Bojarów a czerpać z legendy o Vladzie. Tradycja mówi że był synem Bojara Aleksandra, ale nawet jeśli, wolał on usunąć pamięć ich, a założyć państwo całościowe, zjednoczone.

Nie udało mu się to, ale jego dwaj konkurencyjni królowie Wolszoi, Vasyl, syn Vasyla, poddany lub bliski samemu Cerei, oraz Dymitr, władca Mudrostu i Sorniecka, nie walczyli ze sobą, a nawet – jak głosi wczesny przekaz kronikarza patriastycznego – na wspólne łowy jeździli. Między Vasylem a Dymitrem była jednak pewna rywalizacja, bo gdy jeden podbijał miasto Chanatu Zatheńskiego na północy, drugi musiał zająć miasto Nadżawary na południu. Gdy jeden nazwał miasto swoje Vasylgrad, drugi musiał swoje nazwać Dymitrograd. I z ta rywalizacja, wydała dla Wolszoi całej plon wielki. Bowiem w jedno pokolenie wodzowie ci rozciągnęli jej granice d Koroff na północy do Torestacka na południu. Przekazali oni, wszyscy trzej, swoje korony jednemu następcy – Ylvirowi, zwanemu później Niszczycielem.

​

Ylvir miał dalekie spojrzenie i widział co przed nim. Niczego nie musiał się obawiać, poza wielkim państwem Nadżawary na południu. Zajmowała ona cały brzeg Półwyspu Iniejskiego aż do Torestacka i całą zatokę Nadżawarską do przedmieści dzisiejszego Bankucka. Zatoka ta znana jest do dziś na świecie z niebywale bogatych łowisk. Dzięki kutrom które czerpały pełne sieci z płytkich wód Zatoki, Nadżawara opływała w żywność w trudnych czasach. Niezdobyta forteca Shakti i miasto Bycach zaś strzegły bezpieczeństwa karawan na północ, do Wolszoi, Nitodamu, Vesmakii czy Shwanayi. Nadżawara była potęgą, z którą Ylvir musiał się liczyć. Miała jednak mądrego króla, Bharataiła I z Radżabyy. Król ten, gdy Ylvir, ze swoją wielką armią jeźdźców przyjechał do Dymitrogradu, by wyruszyć na szturm twierdzy Shakti, poprosił o spotkanie z władcą Wolszoi. Podobno spotkali się sami, na pustyni, z sobą mając tylko obstawę osobistą. Król Nadżawary wyznał że uznaje potęgę Wolszoi i wie, że jego kraj, choć duży i bogaty, jest nierównomiernie zaludniony, podbój wybrzeżnych wsi będzie dla Wolszoi łatwością, a Nadżawarze ich obrona nie opłaca się. To tylko kwestia czasu, gdy Nadżawara będzie musiała upaść. Podał więc Ylvirowi dłoń, prosząc o sojusz i uznając jego koronę ponad swoją. Do wyciągniętej dłoni Bharataiła, król Wolszoi włożył jednak nóż mówiąc:

​

-Wielka mądrość przemawia przez twoje słowa – zagrzmiał jak grom – ale czymże są słowa, jeśli nie wiatrem, który ulatuje z naszych ust. Możesz je też napisać, lecz czym jest pismo jak liniami, które dłubiemy lub wykuwamy. Pokaż mi czynem, swoją powagę Bharataiła, a pozostaniesz królem, drugim będąc po mnie.

​

Ylvir kazał Bharataiłowi odciąć ucho. Ku jego zdziwieniu, król Nadżawary ściągnął swoją złotą koronę, swój zawój na głowie i po chwili bólu, włożył zakrwawione ucho w dłoń Ylvira. Ten zaś podniósł zawój, obmył jego ranę, zatrzymał upływ krwi a na drżącą jego głowę, założył na powrót złotą koronę Nadżawary. Tak oto Wolszoia i Nadżawara, zostały połączone Sojuszem Wieczystym, który do dziś scala królestwa w jedno ciało.

​

Ylvir jednak wciąż miał swoją konną armię. Aby wyprawa jego wyszła mu z zyskiem, musiał wykorzystać ją do nowego podboju. Od lat na zachodzie, począwszy od dzisiejszego Hadnusz, aż do Zatoki Aszmaraelskiej rozwijała się niejaka Cywilizacja Hutomeiska. Kraj ich był niezwykły na wiele sposobów. Ich flaga, ich kasty, jak chowali swoje dzieci i jak budowali miasta i drogi, wszystko było w Hutomei niezwykłe. Zagrożeniem jednak byli, dla Ylvira. Zagrożeniem którego nie odważył się zaatakować. Lecz ci, już ty dobrze wiesz kto, cywilizację tę od środka zniszczyli. Jeszcze wówczas nieznani światu, ale do wielkich spraw aspirujący, zalali Hutomeię, jako jedyną ich władzy zagrażającą. Przez niegodne sztuczki i tanie gry ich pokonali, pogrążając piękne miasta w chaosie. Widząc to, Ylvir ruszył ze swą armią konną i szybko zdobył ich miasto, które nazwał później Hadnusz, a którego pierwsze miasto zagubiono w historii. Następnie ruszył na stolicę. Zastał miasto wielkie, zbudowane z całości z białego kamienia, otoczone wielkimi murami, na których nasypano wały, zaś pod ziemią wykopano długie tunele. Nie było tam zamku, bo Hutomeia nie miała królów. Nie było armii, bo Hutomeia nie chciała podbojów. A teraz jeszcze, pozbawiona tych, którzy rajem tym zarządzali i swych nieskończonych bogactw, pogrążona była w chaosie i strachu przed czarnymi szatami i złotymi maskami, cóż nie będę atramentu tracił na tych, o których nawet kargulce myślą z odrazą. Ylvir dokonał jednak ich dzieła urządzając w Hutomei rzeź. Wyrżnął on wszystkich mieszkańców miasta, kobiety doświadczyły okrucieństw ze strony Wolszoiańskich jedźdźców, zresztą dzieci podobnie. Legenda mówi że ostatnie z dzieci ukrywały się w głębokościach labiryntu tuneli pod miastem, gdy wojowie Wolszoi ich znajdowali i wyrzynali, zgodnie z osobistym rozkazem Króla Ylvira I Niszczyciela. Następnie Ylvir wysłał swoją armię, by szukała wiosek, rabowała je, paliła je doszczętnie, a mieszkańców ścigała aż ostatni padną. Jedynie noworodki i dzieci najmniejsze miały zostać schwytane i wysłane do pustej, martwej stolicy Hutomei. Król niezłocznie posłał gońców, mówiąc że każdy Wolszoianin kto przybędzie niezwłocznie do tego miasta, dostanie dom. A kto ze szlachty przybędzie, dostanie dwór i ziemię. I wszystkie rabunki które uczynili wojowie, Ylvir kazał karawanami do Hutomei dostarczyć. I przybywali ludzie z całej Wolszoi i zapełniali miasto. Ylvir zaś nadał miastu nowe imię, Vladisgrad, obwieszczając je nową stolicą królestwa.

​

Epokę tę nazywają Dniami Czterech Vladów, mimo że Vladem był tylko Vlad Cerei. Tradycja jednak uznaje że imionami jego, Vasyla, Dymitra i Ylvira był Vlad. Zbudowaną natomiast na murach Hutomei stolicę, do dziś nazywamy Vladisgradem.